ஆன்மீகம்

பக்தி என்பது எந்நேரமும் நெற்றியில் விபூதி பூசிக்கொண்டும், அனுதினமும் இறைவனின் நாமத்தை உச்சரித்தபடியும், விளம்பரத்திற்காக பலர் பார்க்கும்படி கோயிலுக்கு நன்கொடைகள் கொடுப்பதுவும், அடுத்தவர்களுக்கு பலர் முன்னிலையில் உதவி செய்வது மட்டுமல்ல. அடுத்தவருக்கு நல்லது செய்யாவிட்டாலும், மனதில் எந்த ஒரு தீய எண்ணங்களும் இல்லாமல், யாருக்கும் கெடுதல் செய்யாமல் மனசாட்சிக்கு பயந்து வாழ்வதும் ஒருவகையான ஆன்மீகம்.

அடுத்ததாக, இறைவனிடம் பலமணி நேரம் பூஜைகள் செயும்போது வேறு நினைவுகளோடு இருப்பது எந்த ஒரு பலனும் கிடையாது. ஒரு நிமிடம் பூஜைகள் மேற்கொண்டாலும் ஆத்மார்த்தமாக இறைவனிடத்தில் தன்னை நிலைநிறுத்தி, இவ்வுலகில் எல்லாமும் நீயே, எல்லா செயல்களும் நீயே என முழுவதும் தன்னை அர்பணித்துக்கொண்டு சரணாகதி அடைவதும் ஒருவகையான ஆன்மீகம்.

மனிதர்கள் தான் அனுதினமும் நான்கு முறை குளிக்கிறேன், ஆறு முறை கடவுளை தொழுகிறேன் அனால் கடவுள் என்றும் என்னை கண்டுகொள்வதில்லை என சலித்துக்கொள்வதுண்டு. ஏனென்றால் தனக்கு ஏற்படும் நன்மைகளும், தீமைகளும் தான் வாழ்க்கையில் செய்யும் வினைகள் பொறுத்தே. மற்றவருக்கு தீங்கு செய்யாதிருத்தல், புறங்கூறாமல் இருத்தல், மற்ற உயிர்களிடத்தில் அன்பு செலுத்துதல், அன்போடு பேசுதல் மேலும் தான் மற்றவர்களுக்கு விளம்பரமின்றி வலது கையில் செய்யும் உதவி எதிர்காலத்தில் உங்களுக்கு பிரம்மாண்ட வெற்றிகளாய் இடது கையில் வந்து சேரும். இது ஒரு வகையான ஆன்மீகம்.

இறைவனுக்கு பிரம்மாண்ட பூஜைகளும், பிரம்மாண்டமான படையல்களும் செய்வதன் மூலம் கடவுளை அடைந்து விடலாம் என்பது கிடையாது. கடவுள் அதை விரும்புவதும் கிடையாது. என்றென்றும் ஒருவன் கடவுளிடம் உண்மையாயிருத்தலையே விரும்புகின்றார். தன்னை முழுவதும் கடவுளிடம் அர்ப்பணித்து இவுலகில் நிகழும் அனைத்தும் இறைவனின் செயல்களே என தியானித்து வாழ்ந்து வருவதே உச்ச கட்ட ஆன்மீகம்.

உலகில் எல்லாமும் கடவுளல்ல, அனால் எல்லாம் கடவுளே..!

இவ்வுலகில் அனைத்தும் கடவுள் இல்லை, அனால் எல்லாம் கடவுளே என்பது பழமொழியாகும். இந்த உலகத்தில் மறவர்களுக்கு எந்தவித பலனும் எதிர்பார்க்காமல் செய்யும் உதவி உங்களுக்கு கடவுளை சென்றடையும் சரியான பாதையை தேந்தெடுத்துளீர்கள் என்று பொருள். இதுவே சரியான வழியாகும்.

சிறுவர்களுக்கு பக்தி புகட்டுவோம்! (ஆன்மீகம்)

கடவுள் தொண்டு என்றாலும், ஆன்மீக சித்தாந்த நூல்களை வாசிப்பதென்றாலும் அது முதியவர்களுக்கானது மட்டுமே என்று நினைத்து ஒதுக்கிவிடுகிறோம். ஆனால், குழந்தை பருவத்தில் சிறுவர்களுக்கு புகட்டப்படும் பக்தி அவர்களை அறநெறியிலும் வாழ்க்கையிலும் உயர்ந்த நிலைக்கு கொண்டு செல்லும்.

திருஞானசம்பந்தர் சிறு வயதில் இருந்தபோது செலுத்திய பக்தி, அவர் கடவுளின் குழந்தையாகவே மாறும் வாய்ப்பை தேடி தந்தது. இதனால் அவரை, “இளைய பிள்ளையார்’ என்றும் அடைமொழியில் அழைப்பதுண்டு.

தமிழகத்தில் சீர்காழியில் வசித்து வந்த சிவபாத இருதயர்- பகவதியம்மாள் தம்பதியருக்கு செல்வப்புதல்வராக அவதரித்தார் திருஞானசம்பந்தர் அவர்கள். மூன்று வயதுக சிறு குழந்தையான திருஞானசம்பந்தரை, அவருடைய தந்தை தினந்தோறும் தோணியப்பர் கோவிலுக்கு அழைத்துச் செல்வார். அங்குள்ள பிரம்ம தீர்த்தக்குளத்தில் நீராடும் போது, குழந்தையை குளத்தின் கரையில் அமர்த்தி விடுவார். குழந்தை சம்பந்தன் அங்கும் இங்கும் வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருப்பார். ஒரு தோணியில், சிவபார்வதி சிற்பம் பவனி வருவது போன்று அங்கு அமைந்திருக்கும் . அதை ரசித்தபடியே அமர்ந்திருப்பார்.

ஒருநாள் திருஞானசம்பந்தரர் நல்ல பசியுடன் இருந்தாா். குளிக்கச் சென்றிருந்த இருதயர் திரும்பவில்லை. குளத்தின் கரையில் உட்கார்ந்திருந்த குழந்தை அழ ஆரம்பித்து விட்டது. அப்போது, அம்பாள் அவர் முன் தோன்றினாள். கையில் கொண்டு வந்திருந்த பொற் கிண்ணத்தில் பால் நிரம்பியிருந்தது. குழந்தைக்கு அதைப் புகட்டிவிட்டு அப்படியே மறைந்து விட்டாள்.

குளித்துவிட்டு வந்த இருதயர் குழந்தையின் வாயில் வழிந்திருந்த பாலைப் பார்த்ததும்,
“பிறர் கொடுக்கும் பாலைக் குடிக்கலாமா..? யார் கொடுத்தது இதை?’ என்று அதட்டி கேட்டார்
இந்தப் பதிகத்தைப் பாடுவோருக்கு முன்வினையின் செய்த பாவங்கள் எல்லாம் தீர்ந்து விடும் என்று பாட தொடங்கினாா்.

“தோடுடைய செவியன் விடையேறியோர் தூவெண் மதிசூடி காடுடைய சுடலைப் பொடி பூசி என் உள்ளம்
கவர் கள்வன் ஏடுடைய மலரான் உனை நாள் பணிந்தேத்த அருள் செய்த பீடுடைய பிரமாபுரம் மேவிய பெம்மான் இவனன்றே…’
—என்று துவங்கி ஒரு பதிகத்தைப் பாடியபடியே தோணியப்பரையும், அம்பிகையையும் சுட்டிக்காட்டியது குழந்தை. பதிகம் என்பது 11 பாடல்களைக் கொண்ட தொகுப்பாகும்.

இருதயரும், கோவிலுக்கு வந்த பக்தர்களும் மிகவும் ஆச்சா்யப்பட்டுக் கொண்டனா், ஒரு குழந்தைக்கு இவ்வளவு ஞானமா? என்று..!

இவர் பாடுகின்ற ஒவ்வொரு பதிகத்தின் கடைசிப் பாடலிலும் தன் பெயரை அவர் குறிப்பிட்டிருப்பார்; அதாவது, இந்தப்பாடல் ஞானசம்பந்தனாகிய தன்னால் தரப்பட்டது என்று கூறியிருப்பார், சம்பந்தரின் பாடல்களில் இது ஒரு விசேஷமாகும்.

திருஞானசம்பந்தரின் முதல் பாடல் போலவே கடைசிப் பாடலும் மிகவும் சிறப்பு வாய்ந்ததாகும். இவருக்காக நிச்சயிக்கப்பட்டிருந்த முதல் திருமணம் சில காரணங்களால் நின்றுவிட்டது. பிறகு, திருப்பெருமணநல்லூர் எனப்படும் ஆச்சாள்புரத்தில் வசித்த பெண்மணியுடன் திருமணம் நிச்சயிக்கப்பட்டது. மணமக்கள் கோலத்தில் யாக குண்டத்தை வலம் வந்த போது, தனது இனிய குரலால், “காதலாகிக் கசிந்து’ எனத் துவங்கும் பதிகத்தைப் பாடினார் சம்பந்தர். அவர் பாடலை பாடி முடித்ததும், மாப்பிள்ளை – மணப் பெண்ணுடன், திருமணத்தில் பங்கேற்ற அனைவரும் அந்த ஜோதியில் கலந்து விட்டாா்கள்.

அந்த சிவஜோதியில் சம்பந்தர் கலந்த நாளை, எல்லா சிவாலயங்களிலும் வைகாசி மூலம் நட்சத்திரத்தன்று குருபூஜை யாக நடத்துவர். இந்த நிகழ்ச்சியானது சீர்காழி தோணியப்பர் கோவிலில் மிகவும் விசேஷமாகும்.

இது போன்ற சம்பந்தாின் வரலாறு, குழந்தைப் பருவத்திலேயே அவா்களுக்கு ஆன்மீக பக்தியை புகட்ட வேண்டும் என நமக்கு தெளிவாக விளக்குகின்றன.